ساخت پوست الکترونیکی با مو و حس لامسه - اخبار ورزش ها

به گزارش اخبار ورزش ها، پژوهشگران آلمانی، نوعی پوست الکترونیکی دارای مو ابداع نموده اند که مانند پوست انسان از حس لامسه برخوردار است.

گسترده ترین اندام بدن، پوست است که نقشی کلیدی را در تسهیل حس لامسه ما بر عهده دارد؛ اما حساسیت آن در نسخه های مصنوعی، به سختی قابل تکرار است.

به گزارش نیواطلس؛ پژوهشگران اکنون نوع جدیدی از پوست الکترونیکی را توسعه داده اند که مو های کوچکی در آن جاسازی شده اند. این مو های کوچک می توانند لامسه و جهت حرکت آن را به دقت درک نمایند.

پوست های الکترونیکی، لایه های نازکی از مواد با ویژگی های الکترونیکی هستند که به آن ها امکان می دهند تا بعضی از عملکرد های پوست طبیعی انسان مانند احساس لامسه، فشار، دما یا حتی درد را داشته باشند.

این پوست های مصنوعی می توانند برای بیمارانی که پس از آسیب های شدید به پیوند احتیاج دارند، سودمند باشند یا حس لامسه پیشرفته تری را برای اندام های مصنوعی و ربات ها ایجاد نمایند.

پژوهشگران دانشگاه فناوری کمنیتس (Chemnitz University of Technology) آلمان، نوعی پوست الکترونیکی ابداع نموده اند که حسگر جدیدی در آن تعبیه شده است.

این حسگر موجب می گردد که حساسیت پوست نسبت به لمس شدن بیشتر باشد. این پیشرفت با تقلید از یک عامل مهم، اما نادیده گرفته شده در احساس لامسه انسان، یعنی مو های ریز پوشاننده پوست حاصل شده است.

پژوهشگران برای ساخت این پوست الکترونیکی، مو های ریز مغناطیسی را در یک ماده الاستومری جاسازی کردند. این مو های مصنوعی مانند مو های طبیعی، دارای ریشه های پیازی هستند که در زیر سطح پوست الکترونیکی قرار می گیرند و با لمس مو ها حرکت می نمایند.

هر یک از این ریشه ها به وسیله یک حسگر مغناطیسی سه بعدی احاطه شده اند که امکان ردیابی موقعیت دقیق ریشه را فراهم می نماید. این امر به کل ماتریس حسگر ها امکان می دهد تا نه تنها لمس شدن مو، بلکه جهت لمس شدن آن در سراسر پوست الکترونیکی را احساس کند.

به گفته پژوهشگران، این حسگر های مغناطیسی را می توان به راحتی به صورت صفحات بزرگ ساخت. سپس می توان آن ها را به صورت محفظه های سه بعدی ساخت تا ریشه های مو را به وسیله فرآیندی به نام میکرو اوریگامی (micro-origami) در خود جای دهند.

کریستین بکر (Christian Becker)، پژوهشگر ارشد این پروژه گفت: روش ما امکان چیدمان دقیق عناصر حسگر را در یک فضای سه بعدی فراهم می نماید که می توان آن را طی یک فرآیند فراوری موازی، به صورت انبوه فراوری کرد. فراوری این سیستم های حسگر با روش های ساخت میکروالکترونیکی، بسیار سخت است.

این پژوهش، در مجله Nature Communications به چاپ رسید.